รักนะต้าวนายยยย

CHAPTER 1

กรณ์พิรัล

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ...ผมลืมตาตื่นหลังจากได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นแทบจะทันทีก่อนจะเอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาปลุกพร้อมเอาตัวเองลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะเริ่มเก็บหมอน พับผ้าห่ม จัดเตียงให้เรียบร้อย แล้วจึงเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว เสร็จแล้วก็เตรียมตัวออกจากห้องไปทำงาน พร้อมก้มมองดูนาฬิกาในข้อมือเป็นเวลา 07.00 น. ยังไม่ทันที่จะได้ทำอาหารเช้าก็ได้เวลาที่จะต้องออกจากห้องพอดี เป็นอย่างนี้ทุกวันจนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว

ผม กรณ์พิรัล ยินดีพร หรือเรียกสั้นๆว่า กรณ์ อายุ 26 ปี ตอนนี้ทำงานเป็นพนักงานบริษัทแห่งหนึ่ง หลังจากที่ตั้งใจจากบ้านเกิดเพื่อเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยในเมืองหลวง แล้วพอเรียนจบก็เลยตัดสินใจหางานทำที่เมืองหลวง ซะเลย แถมต้องมาอยู่ห้องเช่าคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่รู้จักเลย ในใจก็รู้สึกเหงาแต่ก็คิดกับตัวเองว่าเพื่อชีวิตที่ดีขึ้นของตัวเองและครอบครัว ได้แต่ปลอบใจตัวเองอยู่ทุกวัน วันนี้ก็อีกเช่นกันเป็นอีกวันที่ต้องออกไปทำงานเพื่อตัวเองและครอบครัว

ระหว่างที่ยืนรอรถเมล์สายที่ผ่านหน้าตึกที่ทำงาน ก็ยืนเช็คโทรศัพท์เพื่อดูว่าวันนี้มีเรื่องเร่งด่วนอะไรบ้าง จนรถเมล์มาจอดเทียบฟุตบาทเลยก้าวขึ้นรถไปโชคยังดีที่วันนี้คนไม่ค่อยเยอะ เลยได้นั่งบ้างปกติต้องยืนตลอดทางแทบจะไม่ค่อยได้นั่งเลย พอรถเมล์ถึงป้ายหน้าตึกที่ทำงานจึงเดินเข้าไปในตึก พอสแกนบัตรเสร็จก็เดินไปคุยกับเพื่อนในที่ทำงานต่อ

 “ ทำไมวันนี้มาเช้าจังว่ะ พลอย ”

พลอย หรือ พลอยไพลิน เพื่อนสนิทที่สุดในบริษัทของกรณ์ เพราะว่าเข้ามาทำงานพร้อมกันทั้งยังอายุเท่ากันอีก ก็เลยคุยกันถูกคอจนสนิทกันในที่สุด

 “ แกมาก็ดีล่ะ ฉันมีเรื่องจะบอก เมื่อคืน ฉันไม่ได้นอนห้องว่ะแกกกกกก ฉันไปนอนห้องของผู้ชายที่ฉันเจอในร้านเหล้าเมื่อคืน!!! ”

 “ ฮะ อะไรนะ นี่แกพูดจริงป่ะ แล้วแกไปร้านเหล้าคนเดียวทำไมไม่บอกฉัน ฉันจะได้ไปเป็นเพื่อน แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง ” 

 “ ฉันก็คิดจะโทรหาแกอยู่แหละ แต่ก็คิดว่าแกน่าจะเหนื่อยเลยไม่ได้ชวน อีกอย่างไม่ได้คิดว่าจะไปต่อกับใครด้วยไง แต่ก็ จะว่ายังไงดีล่ะ ก็ดีล่ะมั้ง ที่ไปกับเขาเมื่อคืน ”

 “ ก็ดี ก็ดีนี่คือยังไง แกนี่นะ แล้วเป็นไงถูกใจแกไหมล่ะ ? ”

 “ ถูกใจสิแก ถูกใจมากกกกกกกกกกกเลยล่ะ แล้วก็นะวันนี้เขาบอกว่าจะมารับฉันไปกินข้าวด้วยนะ ฉันก็เลยตอบตกลงเขาไปแล้วด้วยล่ะ ” 

 “ อืม ถ้างั้นก็ดีล่ะ แกจะได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาสักทีนะ ”พลอย  “ ขอบใจนะจ๊ะเพื่อนรัก โอเคจบเรื่องที่จะคุยล่ะ ไป ลงไปซื้อกาแฟกันเหอะ ฉันอยากกินกาแฟมาก ง่วงสุดอะไรสุด ” 

 “ เออไปๆ ฉันไปหยิบกระเป๋าเงินก่อนนะ ”

ร้านกาแฟชั้น 1 

หลังจากที่เดินไปสั่งกาแฟและจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยทั้งสองคนก็มานั่งรอกาแฟอยู่ที่โต๊ะภายในร้าน ระหว่างที่รอกาแฟอยู่นั้นพลอยก็เหลือบไปเห็นกลุ่มของผู้บริหารในบริษัทเดินลงมาพร้อมกันหลายคน ยืนรวมกันคล้ายจะรอใครสักคนอยู่

 “ แกๆๆ ดูพวกผู้บริหารสิ เขามารอใครรึเปล่าว่ะ ”

 “ ไม่รู้เหมือนกันนะ หรือว่าวันนี้มีใครจะมารึเปล่า ” 

 “ เออว่ะ ฉันนึกออกล่ะ ว่าวันนี้ใครจะมา ก็ท่านรองประธานไง คนที่เป็นลูกชายของท่านประธานอ่ะแก ที่เขาว่าเพิ่งเรียนจบจากต่างประเทศมา ฉันเห็นพี่ๆที่แผนกเขาพูดกันว่าแกจะมาวันนี้ ฉันลืมไปเลยนะเนี้ย ว่าแต่แกไม่รู้เรื่องเลยหรอ ”

 “ ฉันก็ได้ยินมานะ แต่ก็จำไม่ได้ว่าจะมาวันนี้ ” 

สักพักก็มีรถมาจอดเทียบหน้าตึก พร้อมกันกับที่กลุ่มผู้บริหารพากันเดินออกมารอต้อนรับ คนที่ลงจากรถมาเป็นคนแรกคือ กฤชกำภู เลิศเกรียงไกร ประธานหัวเรือใหญ่แห่งเครือ KKG กรุ๊ป ซึ่งเป็นบริษัทเกี่ยวกับการนำเข้าสินค้าและส่งออกรายใหญ่รายหนึ่งของประเทศ อีกทั้งยังมีธุรกิจเกี่ยวกับการเงินและธนาคารอีกด้วย คนต่อมาคือ กันต์กฤษณ์ เลิศเกรียงไกร หรือ กันต์ ลูกชายคนเดียว ว่าที่ประธานบริษัทคนใหม่แห่ง KKG กรุ๊ป ซึ่งหลังจากที่เรียนจบจากต่างประเทศกลับมาก็เข้ามารับตำแหน่งรองประธานในบริษัททันที

 “ แกกกกกกกก  เห็นป่ะ หล่อมากกกกกกกก คนอะไรหล่อขนาดนั้นว่ะแกเอ้ย ” 

พลอยพูดถึงหน้าตาของชายหนุ่มตรงหน้าจ้องเขาไม่วางตา ไม่แม้แต่จะหันหน้ามามองเพื่อนที่นั่งตรงข้ามด้วยซ้ำ ก็จะหันมาได้ไงล่ะ ถ้าเอาตามความจริงแล้ว ชายหนุ่มว่าที่รองประธานคนนี้ก็หล่อมากจริงๆเหมือนที่พลอยว่านั่นล่ะ คนอะไรทั้งหล่อ ทั้งรวย ครบเครื่องขนาดนี้ใครจะไม่ชอบบ้างล่ะ

 “ เออ ฉันเห็นล่ะ หล่อจริงฉันยอมรับ ” กรณ์มองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง คนอะไรหล่อไม่มีที่ติขนาดนี้ หน้าตาก็ดี ผิวก็ดี ตัวสูงโปร่ง ดูดีจริงๆ อยากได้คนแบบนี้มาเป็นแฟนจัง ระหว่างที่ในหัวกำลังคิดอยู่นั้น พลันสายตาก็เหลือบไปปะทะเข้ากับสายตาคมๆคู่นั้น ที่เหมือนจะรู้ว่าเราแอบมองอยู่ ร่างกายไวกว่าความคิดหันหน้ากลับมาแทบไม่ทัน เขาจะรู้ไหมนะว่าเราแอบมองเขาอยู่ แถมเรายังเป็นพนักงานบริษัทเขาอีก ถ้าต้องเจอหน้ากันเขาจะคิดว่าเราเป็นคนไม่ดีรึเปล่าที่ไปนั่งจ้องเขาเนี้ย

 “ แกๆๆ เขามองฉันด้วยเมื่อกี้อ่ะ แกเห็นเปล่า หรือว่าเขาจะชอบฉันว่ะแก 55555 ”

 “ แหม พอเลยๆ เขามองผ่านๆมั้ง คิดไปเอง หรือว่าที่เขามองเพราะเขารู้แล้วว่าแกกับฉันเนี้ยกำลังนั่งนินทาเขาอยู่รึเปล่า ไปไปทำงานเหอะ จะได้เวลาล่ะ เดี๋ยวพี่หัวหน้าบ่นอีก ”

 “ ไม่ได้นินทาซักหน่อย แค่ชื่นชมความหล่อเฉยๆเอง ไปทำงานก็ได้ ” 

หลังจากที่ขึ้นมาบนตึกแล้วทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ของตัวเอง

  “ กรณ์จ๊ะ เดี๋ยวเข้ามาคุยกับพี่ที่ห้องหน่อยนะ ” 

  “ ครับพี่ ได้ครับ ” เอ่ยปากรับคำออกไปแต่ในใจก็คิด หรือว่าฉันไปทำอะไรผิดไว้รึเปล่านะ ก็ไม่มีนี่ หรือว่ามีงานต้องแก้อีกแล้วหรอ คิดไปก็ปวดหัวสู้ไปฟังเองเลยดีกว่า

กรณ์เดินเข้ามาในห้องของหัวหน้าแผนก พร้อมกับนั่งลงตรงหน้าหัวหน้า

 “ กรณ์ วันนี้ทางบริษัทของเราจะมีรองประธานเข้ามาทำงานที่นี่วันแรก กรณ์ รู้ใช่ไหมจ๊ะ ? ”

 “ กรณ์รู้ครับ พี่มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ ” 

 “ พอดีรองประธานเข้ามาใหม่กะทันหัน เลยยังไม่ได้เตรียมอะไรเลย ทางผู้ใหญ่ด้านบนเขาก็เลยขอให้พี่ช่วยหาผู้ช่วยชั่วคราวให้ท่านรองประธานหน่อย พี่ก็เลยคิดว่ากรณ์เหมาะกับตำแหน่งนี้มาก พี่เลยจะให้กรณ์ไปเป็นผู้ช่วยให้กับท่านรองประธานจ๊ะ แต่ว่ากรณ์ไม่ต้องห่วงนะ แค่ชั่วคราวเท่านั้น แต่ก็ไม่แน่นะถ้าท่านรองประธานถูกใจการทำงานของกรณ์ท่านอาจจะให้เป็นผู้ช่วยประจำเลยก็ได้ กรณ์คิดว่าไงจ๊ะ ตกลงไหม หรือว่าถ้าไม่อยากทำบอกพี่ได้นะ พี่จะได้ให้คนอื่นไปแทน ” 

 “ ไม่ครับ กรณ์คิดว่าถ้าพี่เห็นว่ากรณ์เหมาะสม กรณ์ก็ตกลงทำครับ ” 

 “ งั้นก็ดีเลยจ๊ะ มาเดี๋ยวพี่จะพาไปแนะนำตัวกับท่านรองประธานนะ ส่วนจะเริ่มทำงานกับท่านวันไหนก็เดี๋ยวค่อยรอฟังจากท่านเอาล่ะกันนะ ”

จากนั้นทั้งคู่ก็เดินมาหน้าห้องท่านรองประธานคนใหม่ หลังจากเคาะประตูห้องขอเข้าไปในห้องแล้ว สักพักก็มีเสียงตอบรับออกมาว่า “ เข้ามาได้ครับ ” ทั้งสองคนจึงเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง

 “ ท่านรองประธานคะ ดิฉันพา ผู้ช่วยชั่วคราวมาแนะนำตัวค่ะ ” 

 “ สวัสดีครับผม กรณ์พิรัล หรือเรียกสั้นๆว่า กรณ์ ก็ได้ครับ ผมจะมาเป็น ผู้ช่วยชั่วคราว ของท่านรองประธานครับ ”  เมื่อกี้มองไกลๆก็ว่าหล่อมากล่ะนะ แต่นี่เห็นแบบใกล้มาก หล่อออร่าจนไม่กล้ามองหน้าตรงๆเลย

  “ ครับ คุณกรณ์ งั้นเริ่มงานตั้งแต่วันนี้เลยได้ไหมครับ พอดีผมเพิ่งมาทำงานวันแรก เลยยังไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่น่ะครับ สะดวกไหมครับ ” พูดพร้อมอมยิ้มน้อยๆมุมปาก

 “ เอ่อ สะ สะดวกครับ ท่านรองประธาน ” เมื่อกี้เขายิ้มหรอ

 “ ครับ แต่ว่าก่อนจะเริ่มงานผมขออะไรนิดหน่อยได้ไหมครับ ช่วยเปลี่ยนคำเรียกผมจากท่านรองประธานเป็น กันต์ เฉยๆได้ไหมครับ พอดีผมว่าท่านรองอะไรนั่นมันฟังดูแปลกๆน่ะครับ ทั้งคู่เลยนะครับ แล้วก็ถ้าจะให้ดีก็ฝากไปบอกทุกคนในบริษัทให้ด้วยนะครับ ขอบคุณมากครับ ” 

 “ รับทราบค่ะ/ครับ คุณกันต์ ”

 “ ถ้างั้นดิฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ คุณกันต์ แล้วดิฉันจะรีบแจ้งทุกคนในษริษัททราบให้เรียบร้อยโดยทั่วกันค่ะ ขออนุญาตค่ะ ” 

 “ ครับ เชิญครับ...  ว่าแต่คุณกรณ์ใช่ไหมครับ ไม่ทราบว่า อายุเท่าไหร่แล้วหรอครับ ”

 “ ครับ ตอนนี้ผม 26 ปีครับ ” 

 “ งั้นก็เป็นรุ่นพี่ผม 3 ปีสินะครับ งั้นผมขอเรียกพี่กรณ์ได้ไหมครับ เราสองคนจะได้สนิทกันไวขึ้น ^^ ผมหมายความว่าเราจะได้ทำงานด้วยกันง่ายขึ้นน่ะครับ ”

 “ ครับ เอางั้นก็ได้ครับ ว่าแต่ว่าวันนี้คุณกันต์อยากทราบอะไรก่อนดีครับหรือว่าจะให้ผมพาทัวร์บริษัทก่อนเลยดีไหมครับ ”

 “ ผมขอเรียกว่าพี่กรณ์ งั้นพี่ก็ต้องเลิกแทนตัวเองว่าผมได้แล้วนะครับเปลี่ยนมาเป็นพี่ แทนตัวเองว่าพี่เถอะนะครับ แล้วก็โต๊ะทำงานเดี๋ยวให้คนย้ายเข้ามาในห้องผมนะครับ เราจะได้คุยกันได้สะดวกเวลาทำงาน ^^ ”

ยิ้มอีกล่ะ เขาจะยิ้มอะไรแบบนั้นบ่อยๆ หรือว่าเขาคิดจะแกล้งอะไรเรา!!!